Bracia Sikorowie, zwłaszcza Eugeniusz, odegrali wyjątkową i kluczową rolę w utrzymaniu polskiego dziedzictwa na Orawie przed, w trakcie i po I wojnie światowej. Ich zaangażowanie w propagowanie polskiego języka, kultury i tradycji przyczyniło się do umocnienia więzi społecznych oraz edukacyjnych na tym obszarze. Organizując misje święte w 1913 roku, Bracia Sikorowie stworzyli okazję dla mieszkańców Jabłonki, by po raz pierwszy od dłuższego czasu wysłuchać kazania w języku polskim. To wydarzenie nie tylko odzwierciedlało ich duszpasterskie zaangażowanie, ale również symbolizowało pragnienie utrzymania polskiego tożsamości w regionie, gdzie różne wpływy kulturowe i językowe mogły wpływać na lokalną społeczność.
Aktywność Braci Sikorów w propagowaniu polskiego języka i kultury na Orawie nie ograniczała się jedynie do sfery religijnej. Wspierali Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego oraz aktywnie uczestniczyli w Dniu Spisko-Orawskim w Zakopanem w 1914 roku. Ich zaangażowanie w wydarzenia kulturalne i społeczne umożliwiło pielęgnowanie polskości w szerokim kontekście, a udział w takich inicjatywach był istotnym wkładem w rozwój polskiego dziedzictwa na Orawie.
Bracia Sikorowie nie tylko pełnili funkcję duszpasterską, lecz także działali jako budowniczowie polskiego ducha na Orawie. Ich praca kształtowała społeczność, umacniała więzi edukacyjne i społeczne, które przetrwały próby czasu. Dziedzictwo Braci Sikorów stanowi nie tylko ważny element historii Orawy, ale również inspirację do zachowania i pielęgnowania polskiej tożsamości w różnych wymiarach życia społecznego.
